حمایت مادران صلح مونترال از مادران داغدار !

منصوره بهکیش، زنی که ۴ برادرش محمود، علی، محمد رضا، محسن، خواهرش زهرا و همسر خواهرش سیامک اسدیان به دست رژیم جمهوری اسلامی در دهه ۶۰  کشته شده اند، هفته گذشته به گورستان خاوران رفته است و مشاهدات خود را در نامه ای اینگونه منتشر کرده است؛ "... با تعدادی از مادران و خانواده های جان باختگان به خاوران رفتیم...خواهر یکی از جان باختگان بلند بلند گریه می کرد و می گفت کاج محمود را شکستند! مادر لطفی نیز فریادش بلند بود و می گفت کاج انوش را هم شکستند! آنها چندین و چند بار کاج هایی که ما کاشته بودیم را کندند، چندین بار سنگ هایی که چیده بودیم را به هم ریختند، بارها گل هایی که گذاشته بودیم را این طرف و آن طرف پرت کردند ولی ما خسته نمی شویم و باز هم می آییم و می کاریم و آنجا را گل باران می کنیم. دلم ریخت پایین، با نگرانی به دیگر سو چشم انداختم، آن جایی که خاک زهرا است "کاج" او هم نبود، این کاج تنها کاج سبز باقی مانده از کاج های کاشته شده بدست خودشان در دی ماه ۱٣٨۷ بود که پس از تخریب و بولدوزر انداختن دوباره آنجا کاشته بودند...حالم خیلی بد شد، آن کاج بیچاره و بی حال را چندین سال پیاپی آب دادم تا کمی جان گرفت، آنها از اینکه هر بار لابلای شاخه های لغزان اش را پر از گل سرخ می کردم و زیرش نیز قاب کوچکی از عکس شش تایی خواهر و همسر خواهر و برادرهای کشته شده ام می گذاشتم، وحشت داشتند. گاهی آدم می ماند که این اعمال ضد انسانی از طرف چه ارگانی است؟ ... هرچند فرقی هم نمی کند، ولی بالاخره یک ارگانی باید مسوولیت این کارها را بپذیرد و به ما خانواده ها پاسخ دهد که چرا ما را از داشتن حداقل حق طبیعی مان به عنوان یک انسان و یک ایرانی محروم می کنند. واقعا این کارها به چه منظور است؟ می خواهند ما را بترسانند که دیده اند نتیجه عکس دارد...چون می بینند که این فشارها ما را برای دادخواهی پیگیرتر و مصمم تر می کند. ولی گمان می کنم بیشتر از ترس شان است. آری آنها از مادرانی می ترسند که سال هاست با عوض کردن چندین وسیله عمومی خود را به خاوران می رسانند، مانند مادری که با وجود آسیب دیدگی پایش با هر سختی خودش را به خاوران رساند تا برای گرامی داشت یاد پسرش، گل های خاکش را تازه کند. یا از مادری که با کمر خمیده خود را به خاوران می رساند و برایش شعر می خواند. یا از مادر دیگری که شاخه های گل را با دست های لرزان اش با عشق در این گوشه و آن گوشه خاوران می کارد و با خود زمزمه می کند: این برای جواد، این برای علی، این برای گلی، این برای زهرا، این برای بیژن، این برای محمد علی، این برای مهرداد، این برای محمود، این برای صادق و ... یا از همسران و خواهران و برادران و فرزندانی که در روزهای خاص کانال ها و گوشه گوشه خاوران را به زیبایی می آرایند و گل باران می کنند. یا از ما خانواده هایی که با تمام فشارها و تهدیدها باز هم پیگیر و پیوسته به خاوران می رویم. آخرین کاج های خاوران را شکستند، با این گمان که می توانند ما را هم بشکنند! ولی ما باز هم می رویم و آنجا را گل باران می کنیم و این پیگیری مادران و خانواده های خاوران است که آنها را می ترساند. این پیگیری هم مال امروز و دیروز نیست، سی و یک سال است که ما خانواده ها با تمام فشارهایی که حکومت وارد کرده است، برای اعتراض به نقض آشکار حقوق بشر و هم چنین برای جلوگیری از فراموشی و تکرار دوباره این جنایت های هولناک ایستاده ایم و پاسخ می خواهیم. حکومت هم می داند که دیگر نمی تواند انکار کند، چون مادران و خانواده های خاوران و شاهدان زنده همه جا حضور دارند و بسیاری از ایرانی ها و جامعه بین الملل و سازمان های مدافع حقوق بشر نیز از جزییات این جنایت ها باخبر شده اند و معترض و پیگیرند که چه اتفاق هایی در آن سال ها افتاده است و چه اتفاق هایی نیز بر سر خانواده های آنها تا به امروز آمده است و می آید و بالاخره هیچ راه گریزی جز پاسخ گویی برای حکومت نیست."

ما  مادران صلح مونترال، از خانواده این قربانیان که سالهاست با رفتن به خاوران، مشعل دادخواهی را زنده نگه داشته اند حمایت کرده و تلاش میکنیم صدای آنان را به گوش جهانیان برسانیم

خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی

لغو شکنجه و اعدام

محاکمه و مجازات عاملین و آمرین این جنایات میباشیم

مادران صلح مونترال  پنجشنبه 28 فوریه 2013