حکیمه شکری با ایستادگی بر حقوق انسانی، به خانه بازگشت !

حکیمه شکری، از مادران پارک لاله و از حامیان مادران داغدار، پس از گذراندن سه سال حبس ناعادلانه، دوشنبه عصر، 22 تیر 1394، از زندان اوین آزاد شد. او با پایداری بر عقایدش که برای آزادی و برقراری عدالت مبارزه می‌کند و بر حقِ دادخواهی پای می‌فشارد، با ایستادگی و سربلندی، سه سال حبس ناعادلانه را گذراند و به خانه بازگشت. در این مدت خانواده‌اش نیز با مهربانی و صبوری و احترام به عقاید او، این بی عدالتی را تاب آوردند و او را همراهی کردند.

حکیمه شکری،  نخستین بار در ۱۴ آذر ۱۳۸۹، در مراسم بزرگداشت امیر‌ارشد تاجمیر، از کشته شدگان حوادث پس از انتخابات بازداشت و پس از حدود دو ماه و نیم بازداشت در بند ۲۰۹ زندان اوین به قید وثیقه آزاد شد.  وی در تاریخ ۲۳ فروردین ۱۳۹۱ در دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه، به اتهام «تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت ملی‌» به تحمل ۳ سال حبس تعزیری محکوم شد و از آبان‌ماه‌‌‌‌ همان سال جهت تحمل سه سال حبس در زندان بود. حکیمه شکری، در 26 آذر 1393، به دلیل اعتراض به عدم رسیدگی به وضعیت زنان زندانی به زندان قرچک ورامین «شهر ری» تبعید شد و پس از پایداری بر حق خود به عنوان یک زندانی سیاسی، و در نهایت با اعتصاب غذا، در فروردین 1394 به زندان اوین باز گردانده شد.

حکیمه به انسان‌ها عشق می‌ورزد و با خانواده‌های داغدار همدردی می‌کند و به حق طلبی و دادخواهی ارج می‌نهد و با همین «جرم» سه سال حبس را به جان خرید و با سربلندی سختی زندان و دوری از زندگی عادی و خانواده را تحمل کرد. او رویای دنیایی را در سر دارد که از بی عدالتی و تبعیض اثری نباشد تا همه‌ی انسان‌ها بتوانند با هر عقیده‌ای در کنار هم، در آرامش و با امکانات برابر و آزادانه زندگی کنند.

جمهوری اسلامی باید پاسخ گوی این بی عدالتی‌ها باشد که چرا انسان‌ها را برای ساده ترین خواست انسانی، با حکم‌های واهی "اقدام علیه امنیت ملی" و در حقیقت، برای "حفظ نظامش"، به زندان می‌اندازد. اگر این حکومت ادعا می‌کند که هم اکنون نیز با رای و اراده‌ی مردم بر سر کار است، باید به مردم و عقایدِ مختلف و دگراندیشان احترام بگذارد و پاسخ گوی تمامی بی عدالتی‌های ناشی از قوانین ناعادلانه باشد. هم چنین ضرورت دارد که قوانین خودساخته را با احترام به تمام عقاید تغییر دهد و دیگر چیزی به نام قانون مجازات اسلامی و قوه قضاییه غیر مستقل نداشته باشیم و انسان‌ها بتوانند با آزادی بیان و اندیشه، عقاید خود را بیان کنند و دیگر زندانی سیاسی یا امنیتی یا عقیدتی نداشته باشیم.  

به حکیمه شکری و پایداری‌اش برای کسبِ حقوق انسانی درود می‌فرستیم و بازگشت افتخار آفرین او را به خانه، به خانواده‌اش و همه دادخواهان تبریک می‌گوییم.

منبع : 

مادران پارک لاله ایران

23 تیرماه 1394

http://www.mpliran.org/2015/07/blog-post_14.html

http://www.mpliran.org/

http://madaransolhdortmund.blogspot.de/

http://madaransolhdortmund.blogspot.de/2015/07/blog-post_15.html

گزارشی از مراسم گرامی داشت و خاک سپاری سیمین بهبهانی

هرچند او را علیرغم درخواست اش، در قفسی خانوادگی دفن کردند، ولی در وجود تک تک ما زنده و جاودان است.

با تاسف و اندوه فراوان، سیمین بهبهانی، بانوی غزل سرای ایران هم از میان ما رفت. او که در دامان مادر و پدری با فرهنگ بزرگ شده بود، با سرودن شعر و غزل های روشن گرانه، در برابر ستم کاران ایستاد و سر خم نکرد. او زنی آزاد و شاعری مستقل بود که هیچ گاه شعرش را وسیله استفاده های سیاسی نکرد و مستقل باقی ماند.

سیمین بهبهانی، شاعری بزرگ، عضو کانون نویسندگان ایران و از فعالان اجتماعی زنان، می خواست که در قطعه هنرمندان امام زاده طاهر، در کنار دیگر شاعران و نویسندگان نامداری همچون شاملو، پوینده، مختاری و گلشیری و هم چنین در کنار همسر و نوه اش او را به خاک بسپارند و دولت این حق را از او و ما گرفت و گفتند " امامزاده طاهر جای نویسنده و شاعر و مطرب نیست".  

جمعه سی و یکم مرداد مراسم گرامی داشت سیمین بهبهانی با استقبال گرم و پر شور مردم آزادی خواه ایران در تالار وحدت برگزار شد. مجری برنامه (از وزارت ارشاد)، تلاش می کرد مراسم را کنترل کند، ولی موفق نشد. صبح از ساعت هشت تا نه صبح صدای قران در آن جا پخش می کردند تا مردم را به سکوت وادار کنند، ولی مردم با خواندن آواز و سرود، تلاش کردند حقی که بر گردن سیمین بهبهانی داشتند را ادا کنند. 

مردم گروه گروه و دسته دسته از کوچه های اطراف به سمت تالار وحدت می رفتند. علی رغم نبود جای پارک، مردم مجبور بودند ماشین های خود را در فاصله های دور پارک کنند و با پای پیاده به سوی سیمین بانو بشتابند. شاید بتوان گفت چندین هزار نفر از طیف های مختلف در این مراسم شرکت کردند. بسیاری از اعضای کانون نویسندگان ایران در اعتراض به زیر پا گذاشتن حق سیمین برای انتخاب محل دفن اش و دولتی کردن مراسم، از شرکت در این مراسم خودداری کردند. نبود حضور آن ها در این مراسم بسیار چشمگیر و ناراحت کننده بود و همه می پرسیدند چرا نیامدند؟ 

هرچند وزارت ارشاد خواست این مراسم را قبضه کند، ولی نتوانست. ابتدا ابوالحسن تهامی (داماد سیمین) صحبت کرد و در پایان صحبت هایش شعر " یک متر و هفتاد صدم " از سمین را خواند. شعری که حداقل حق یک انسان را برای زندگی کردن به حکومت گوشزد می کند و جمهوری اسلامی این حق را چه در ماندن و چه در رفتن اش از او گرفت و به این حق احترام نگذاشت.  سخنران بعدی جواد مجابی بود. او گفت"  سیمین ترجمان بیم ها، امیدها و اضطراب های مردم خود بود و هرجا ظلمی صورت می گرفت، با شعر خود به آن اعتراض می کرد.". پس از او صدیق تعریف شعر "از نگاه یاران" را چه به جا خواند و بر دل ها نشست. جمعیت با صدای بلند او را همراهی می کردند "دوره رهایی، رهایی به سر می رسد". محمود دولت آبادی سخنران بعدی بود که به فعالیت های در حوزه زنان و اجتماعی سیمین بهبهانی اشاره کرد و شعرهایی از او را خواند. محمدرضا شجریان سخنران بعدی بود که حضورش به این جمع گرما داد ولی با صحبتی جنسیتی دل بسیاری، بخصوص فعالان جنبش زنان را آزرد. او گفت" جهان را مردان می سازند و مردان را زنان" و به نقش مادری سیمین اشاره کرد. همایون شجریان و شهرام ناظری اشعاری را خواندند و به مراسم گرما بخشیدند. سپس علی بهبهانی با صحبت کوتاهی و اشاره به این که سیمین گفته بود ایران وطن من است و آن را بسیار دوست دارم، از شرکت کنندگان تشکر کرد و مراسم پایان یافت. پس از پایان مراسم نیز تا هنگام خروج از در اصلی تالار وحدت که حداقل نیم ساعت طول کشید، از هر گوشه ای صدای آواز و سرود بلند بود.  

در بین مراسم شرکت کنندگان دایم می گفتند" درود بر سیمین بهبهانی"، " سیمین بهبهانی در قلب ما می مانی" و برای او دست می زدند. هرچند مجری برنامه تلاش زیادی کرد که با بلندگوی خود، صدای جمعیت را خاموش و مردم را کنترل کند، ولی همدلی و صدای مردم رساتر از صدای او بود و نتوانستند صدای دل مردم را خاموش کنند. در بین مراسم سرودهایی از جمله" ایران ای مرز پر گهر"، "مرغ سحر"، "یار دبستانی"، "سراومد زمستون"، " می سازمت وطن" و شعرهایی از سیمین خوانده شد.

   

پس از آن مردم به سمت بهشت زهرا حرکت کردند. برخی به بهشت زهرا نرفتند و برخی هم مستقیم به بهشت زهرا رفته بودند. در آن جا نیز جمعیت موج می زد و همه گرد سیمین جمع شده بودند، ولی مراسم خاصی نبود و به سختی توانستند مراسم عادی را بر پا کنند. بالاخره سیمین بهبهانی در گورستان خانوادگی به خاک سپرده شد.

ما، مادران پارک لاله ایران، درگذشت سیمین بهبهانی، بانوی شعر و غزل، عضو کانون نویسندگان ایران ، فعال اجتماعی زنان و حامی خانواده های داغدار را به خانواده محترم او و جامعه شعر و ادب و فرهنگ کشور تسلیت می گوییم. صدای رسای اعتراض او همواره در کوچه پس کوچه های قلب مان زنده و در رگ های ما جاری است و ترنم اشعارش در میان مردم جاودانه خواهد ماند، هرچند او را در قفسی خانوادگی حبس کردند.

" نه، به طول خط نظر کن                  راه سنگلاخ سختی ست

صاف می شود، ولیکن                     جز به ضرب گام ها، نه.

گر به راه پاگذاری                            از تو بس نشانه ماند

کاهلان و بی غمان را                       مرگ می برد تو را، نه.

گر ز راه باز مانی                             هر که پرسد از نشانت

عابر پس از تو گوید:                        هیچ، هیچ، کو؟ کجا؟ نه!" 

             برگرفته از شعر "در طول راه" سیمین بهبهانی

نامش ماندگار است، راهش پر رهرو باد!

مادران پارک لاله ایران

یکم شهریور 1393

منبع :

مادران پارک لاله ایران

مادران خاوران برنده جایزه بین المللی گوانگجو شد.

برگرفته از سایت عدال برای ایران

۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۳ 

پس از بیش از ربع قرن تلاش برای دادخواهی هزاران زندانی سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰، مادران خاوران برنده یک جایزه حقوق بشری بین المللی شد.

هیات داوران جایزه گوانگجو برای حقوق بشر، مادران خاوران  را به عنوان مادران و خانواده های زندانیان سیاسی کشته‌شده در ایران که خواهان حقیقت و عدالت هستند٬ به همراه عادل  الرحمان خان، فعال بنگلادشی که خود را وقف حمایت از حقوق اساسی و استقرار حقوق بشر کرده به صورت مشترک برنده جایزه امسال اعلام کرده است. مراسم اهدای این جایزه روز یکشنبه، ۲۸ اردیبهشت در شهر گوانگجوی کره جنوبی با حضور تعدادی از مادران و خانواده های خاوران برگزار خواهد شد.

مادران خاوران، به مادران و خانواده های زندانیان سیاسی گفته می‌شود که در دهه ۶۰ و به خصوص در تابستان ۱۳۶۷ در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اعدام شدند و بسیاری از آن‌ها به صورت مخفیانه در گورستان‌های متروک از جمله گورستان خاوران در جنوب  شرقی تهران به خاک سپرده شدند. طی ۲۵ سال گذشته این خانواده‌ها همواره خواهان روشن شدن حقیقت و برقراری عدالت در مورد افراد مسئول این اعدام‌ها بوده‌اند. در تمام این سالها مادران خاوران با حضور هفتگی خود در خاوران و برپایی دو مراسم سالانه، در سالگرد اعدامهای سال ۶۷ و نیز پیش از عید، نگذاشتند که خاطره فرزندان و عزیزانشان که تنها به دلیل مخالفت سیاسی اعدام شده بودند فراموش شود. مقامات امنیتی همواره از حضور خانواده و برپایی مراسم یادبود جلوگیری کرده اند. در بسیاری از سالها، خانواده ها را مورد آزار و اذیت، ضرب و شتم و بازداشت قرار داده اند و تلاش زیادی برای از میان بردن خاوران که در سال ۶۷، صدها زندانی سیاسی را در گورهای دسته جمعی  در آن دفن کرده اند انجام داده اند.

هیات داوران جایزه گوانگجو اعلام کرده است که با وجود سکوت جمهوری اسلامی در پاسخگویی به دادخواهی مادران، پیگیری تاریخی و مستمر این گروه حقوق بشری برای دستیابی به حقیقت و پاسخگویی باعث افزایش اعلام نظرات مخالفان سیاسی در این زمینه، پیشرفت تحقیقات درباره نقش دولت در محاکمات ناعادلانه و همچنین گسترش حمایت فعالان حقوق بشر در رابطه با پیگیری این اعدام‌ها شده است.

«عدالت برای ایران» ضمن ابراز عمیق ترین تبریک ها  به مادران و خانواده های خاوران برای به رسمیت شناخته شدن تلاشها و رنجهایشان در عرصه بین المللی، امیدوار است که اهدای این جایزه باعث شنیده شدن هر چه بیشتر صدای دادخواهی خانواده کشته شدگان دهه ۶۰ و کشتار ۶۷ از سوی جامعه بین المللی و آغاز روند پاسخگو شدن آمران و عاملان این اعدام‌ها باشد.

بنیاد گرامیداشت ۱۸ مه که هر سال، جایزه گوانگجو برای حقوق بشر را اهدا می کند یک سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی است است که در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان در ماه مه ۱۹۸۰ درشهر گوانگجو کره جنوبی تاسیس شده است. هدف از راه اندازی این بنیاد گرامیداشت خاطره قیام ۱۸ مه و ادامه مبارزه و همبستگی با آن به منظور کمک به اتحاد صلح آمیز کره و فعالیت در جهت صلح و حقوق بشر در سراسر جهان است.

۱۸ ماه مه سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی است که پس از کودتای چون دوو هوان بر منطقه مسلط شده بودند. در جریان این رخداد دست کم ۱۵۴ تن کشته٬ ۷۴ تن مفقود و چهار هزار ۱۴۱ تن مجروح و بازداشت شدند. در دوران ریاست جمهوری چون دوو هوان، رسانه‌های دولتی از این رخداد به عنوان یک شورش کمونیستی یاد می‌کردند٬ اما از سال ۲۰۰۲ با برپایی یک قبرستان ملی و تعیین روز ۱۸ می‌به عنوان روز ملی بزرگداشت قربانیان این رخداد برای جبران صدمات وارده به بازماندگان این کشتار و خانواده‌های قربانیان تلاش می‌شود.

عادل الرحمان خان، دیگر برنده امسال جایزه گوانگجو فعالیت حقوق بشری خود را از زمان دانشجویی آغاز کرد و پس از آن که فعالیت‌هایش را به عنوان یک وکیل ادامه داد، سازمان حقوق بشری با نام اودهیکار را در بنگلادش راه اندازی کرد. او از آن زمان به حمایت و ارتقاء حقوق بشر کمک کرده است. با وجود اینکه این فعالیت‌ها او را در معرض مراقبت و نظارت دولت بنگلادش و تهدیدهای متعدد قرار داده است، عادل الرحمان خان به دلیل نقش کلیدی‌اش در مبارزه علیه نقض حقوق بشر در جنوب آسیا، از جمله قتل‌های فراقضایی، ناپدید شدن‌های اجباری، شکنجه و اهانت‌های غیر انسانی از سوی دستگاه‌های مجری قانون برنده این جایزه شده است. تلاش‌های او منجر به تشکیل یک شبکه مدافعان حقوق بشر ملی در بنگلادش و شبکه علیه شکنجه و معافیت از مجازات در جنوب آسیا شده است.

منبع : 

http://www.mpliran.org/2014/05/blog-post_647.html

مراسم یادبود تولد مصطفی کریم بیگی

21 اردیبهشت زاد روز مصطفی کریم بیگی است. جوان عاشقی که برای گرامی داشت آزادی و آزادگی جان اش را بی شرمانه از او گرفتند. اگر هم اکنون زنده بود سی و یک ساله می شد. جوان رعنای ۲۶ ساله‌ای که ششم دی ماه در اعتراضات عاشورای سال ۱۳۸۸ از ناحیه سر، مورد اصابت گلوله نیرو‌های لباس شخصی قرار گرفت و کشته شد و با وجود سکونت خانواده‌اش در تهران، ماموران امنیتی اجازه دفن وی را در شهر تهران ندادند، به همین خاطر خانواده او مجبور شدند پیکر مصطفی را شبانه و با حضور ماموران امنیتی در یکی از  روستاهای توابع شهریار دفن کنند.

مادرش و خانواده هر ساله مراسم سالگرد کشته شدن مصطفی را در شهریار و در خانه برگزار می کنند و هم چنین تولدش را گرامی می دارند. امسال نیز مراسمی پر شور به مناسبت سال روز تولدش برگزار کردند و یاد او و تمامی رهروان آزادی را گرامی داشتند.

این مراسم از سویی شاد و از سویی بسیار غمگنانه بود. شهناز اکملی زنی شجاع و دادخواه است که به خاطر همراهی با زندانیان معترض بند 350 اوین که مورد حمله قرار گرفته بودند، موهای سرش را تراشیده و با روحیه ای بسیار قوی برای رفع بی عدالتی ها می کوشد. او با دخترش که همراهی خوب برایش است با رویی گشاده پذیرای مهمان ها شدند.

در خانه ای کوچک، تدارک پذیرایی از مهمان های زیادی را دیده بودند. صندلی ها را جا به جا می کردند تا شرایطی بهتر مهیا کنند تا مهمان ها راحت و تعداد کمتری مجبور به ایستادن باشند. مهمان ها پشت سر هم می آمدند و جایی برای نشستن و حتی ایستادن نبود و مهمان های قدیمی جا را برای تازه واردین باز می کردند و به اتاق و حیاط می رفتند.

خیلی ها آمده بودند و خیلی ها نیز نبودند. از چهره های شناخته شده: مادر اسانلو و دخترش فرشته، پدر جوادی فر، آقای ملکی، نسرین ستوده، نرگس محمدی، معصومه دهفان، فریبرز رییس دانا، جعفر پناهی، منصوره بهکیش و تعدادی از زندانیان سیاسی از جمله ژیلا کرم زاده مکوندی، محبوبه کرمی و غیرو، از بچه های کهریزک و از مادران صلح و مادران پارک لاله و تعداد زیادی از جوان تر ها که به نظر می رسید از دوستان و همراهان این خانواده پر تلاش هستند. جای اکرم نقابی و دیگر خانواده های کشته شدگان خالی بود.

مراسم را منصوره بهکیش به یاد مصطفی و هم چنین فرزاد کمانگر و چهار نفر دیگر که در روز 19 اردیبهشت سال 89 اعدام شده بودند با یک دقیقه سکوت آغاز کرد. به دنبال آن سرودهای انقلابی خوانده شد و تعدادی از مهمان ها صحبت کردند. دکتر ملکی از شرایط خانواده ها در دهه شصت گفت که آن موقع خانواده ها خیلی تنها بودند و یار و پشتیبانی نداشتند و این که ما با خشونت و اعدام مخالف ایم، نسرین ستوده اشاره ای به وضعیت بد زندان ها کرد، این که زندانیان بند 350 را چند تایی به بخش های مختلف می فرستند که زندانیان را از هم جدا کنند، نرگس محمدی نیز از شرایط بد دهه شصت گفت. مادر اسانلو از وضعیت بد کارگران گفت و این که چگونه پسرش افشین که راننده بیابان بوده است را در زندان کشتند و این که باید پیگیر مسایل کارگران بود. افراد دیگری نیز صحبت هایی کردند و از شرایط بد زندان ها و زندانیان گفتند. شعرها و سرودهایی نیز به یاد مصطفی و تمامی رهروان آزادی خوانده شد. عمه مصطفی نیز با صدای دلنشین اش ترانه هایی سوزناک خواند که دل همه را به درد آورد.

کیک تولد مصطفی را آوردند و شهناز کریم بیگی متنی که از دلش برآمده بود را خواند و خواست سرود یار دبستانی که مورد علاقه پسرش بوده است را بخوانند.

او این چنین گفت: "ﺳﯽ ﻭ ﯾﮑﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﺮﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺍﻭﻣﺪﯼ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺸﻮﺩﯼ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺷﺎﺩﯼ ﮔﺸﺖ. ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺸﮑﯽ. ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﻓﮑﺮﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ. ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺁﺩ ﮐﻪ ﻫﺮﺳﺎﻝ 18 ﺗﯿﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﯽ ﻭ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﮐﻮی ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻇﻠﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮐﺮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺩ. ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﺁﺑﯿﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﯼ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﻥ ﺗﻮ ﺯﯾﺮ ﺧﺮﻭﺍﺭﻫﺎ ﺧﺎﮎ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ، ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺩل های ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩﯼ .ﺗﻮﻟﺪﺕ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺍﯼ ﺷﻬﯿﺪ ﺭﺍه ﺁﺯﺍﺩﯼ"

پس از آن مهمان ها ایستادند و سرود یار دبستانی را با دست های به هم کوبیده خواندند و شوری به پا شد. پدیرایی بسیار گرم و صمیمانه بود و همه چیز به خوبی برگزار شد. همان ساعتی که قرار گذاشته بودند مراسم پایان یافت و مهمان ها خانه را با روحیه ای بسیار خوب ترک کردند.  

یاد مصطفی گرامی و راهش پر رهرو باد!

مادران پارک لاله ایران

بیست و یکم اردیبهشت 1393

منبع : 
http://www.mpliran.org/2014/05/blog-post_13.html

بیانیه مادران پارک لاله ایران به مناسبت روز جهانی زن و حمایت از" کمپین 10 روز با بهاره هدایت"

هشتم مارس برابر با 17 اسفند ، روز اتحاد وهمبستگی بین المللی زنان سراسر جهان، برای مبارزه درراه آزادی، برابری، صلح و دمکراسی است.
تلاش و مبارزات پیگیر زنان، برای برابری در تمامی عرصه ها، منجر به این شد که در سال 1977 سازمان ملل از تمامی کشورهای عضو ، دعوت کند تا یک روز را به حقوق زنان و صلح جهانی، اختصاص دهند. پس از آن، زنان این روز را در سطح گسترده تری از قبل، با برپایی مراسم گوناگون گرامی داشته تا یادآوری کنند که برای داشتن جهانی بهتر و بدون تبعیض و تحقق خواسته های عدالت خواهانه شان ،مصمم هستند.
متاسفانه در ایران نه تنها، این روز، یعنی اعتقاد به برابری ، از طرف دولت ها، به رسمیت شناخته نشده است، بلکه با تصویب قوانین زن ستیز و یورش به مراسم روز زن و تهدید و بازداشت وحکم های سنگین برای فعالان زن، حاکمان ایران، مانع از ارتقا آگاهی های زنان درجامعه نیز می شوند ولی به رغم همه محدودیت ها، روز جهانی زن در ایران بازهم ، فرصتی است تا زنان برابری خواه، از تبعیض ها و نابرابری ها و بی عدالتی ها و از دستاوردهای زنان بگویند و به چالش های موجود بپردازند، و با امید و آرزوی دست یافتن به خواسته های برحقشان به راه خود ادامه دهند.
ما، مادران پارک لاله نیز ضمن تبریک به تمامی زنان ایران و جهان، فرصت را مغتنم شمرده، یاد و خاطره زنانی که برای برابری، آزادی و عدالت اجتماعی ، مبارزه و حتی جان شان را فدا کرده اند، گرامی داشته و یاد آور می شویم ما همچنان برای به تحقق پیوستن مطالبات برحق مان ایستاده ایم وهرگز خون های پاک ریخته شده فرزندان مان، درد و رنج مجروحان و معلولان جنبش ها و همچنین فرزندان زندانی و ناپدید شده را فراموش نمی کنیم وتا لغو اعدام، تا آزادی زندانیان سیاسی-عقیدتی، تا محاکمه آمران و عاملان کشتار های 35 ساله و رفع حصرهای غیرقانونی از پای نخواهیم نشست.
ما ، مادران پارک لاله ایران ، ضمن حمایت از" کمپین 10 روز با بهاره هدایت "، امیدواریم در بهارطبیعت پیش رو، شاهد آزادی همه زندانیان سیاسی – عقیدتی،به ویژه زنان زندانی از جمله بهارهدایت ، مریم شفیع پور،دختران عزیز دربندمان وحکیمه شکری یار وهمراه همیشگی مادران پارک لاله ، باشیم.
ما مادران پارک لاله ایران، نگران سلامتی بهاره هدایت هستیم .او حتی به عنوان یک زندانی از حق معالجه محروم است .او باید آزاد و معالجه شود . او را از حق مادر شدن محروم نکنید تا خود برای آینده و زندگی اش تصمیم بگیرد.
روزتان مبارک آزاد زنان ایران

مادران پارک لاله ایران - 17اسفند 92
منبع :
http://we-change.org/spip.php?article10803

بمناسبت روز زن

در تاریخ اول مارس مادران صلح مونترال میزخود را با شعار نه به اعدام ، نه به حجاب اجباری و آزادی زندانیان سیاسی آراسته بودند و از شرکت کنندگان خواسته شد تا تومار نه به اعدام را امضا نمایند .

 روی این میز سرامیک هائی که ساخته دست یکی از زنان هنرمند شرکت کننده بود نشان از زنانی داشت که آبستن اند و روی بدن آنان نام زنانی که در راه آرمانشان جان باخته اند حک شده بود .

پیشنهادات مادران صلح در مورد منشور حقوق شهروندی

مدرسه فمینیستی: متن حاضر که توسط «مادران صلح ایران» تهیه و تدوین شده، پیشنهادات این تشکل مدنی است در رابطه با منشور حقوق شهروندی که توسط دولت یازدهم به نظرخواهی عمومی گذاشته است :

حقوق شهروندی در رابطه با صلح و امنیت پایدار وظیفه اصلی هر حکومت و دولتی تأمین امنیت و برقراری صلح و رفاه شهروندان در داخل و خارج از مرزهای کشور متبوع خویش است.

شهروندانی که اختیارات و آزادی خود را از طریق انتخابات به طور مشروط برای مدت زمان محدود به دولتمردان واگذار می کنند، حق دارند که با بهره مندی از امنیت سیاسی – اجتماعی، فردی و گروهی، از طریق نهادهای مردمی و غیردولتی در پناه قانون بر تصمیمات و مشی و روش و رفتار و ادبیات دولتمردان که مشروعیت و قدرت خویش را از آرای مردم کسب کرده اند نظارت و
کنترل داشته باشند.

«مادران صلح ایران»، در راستای تعمیق اعتماد فیمابین ملت – دولت و بر اساس توجه عمیق به تقاضای دولت در خصوص مشارکت جدی برای نقد و تکمیل منشور حقوق شهروندی ارائه شده از سوی دولت یازدهم، برخی حقوق مغفول در منشور فوق الذکر را به تدوین کنندگان و مجریان یادآوری می کند. انتظار بدیهی مادران این است که این حقوق در رابطه با تأمین امنیت و تعمیق صلح پایدار و رونق و افزایش رفاه و شادابی شهروندان است مورد توجه و عنایت دولتمردان قرار گیرد.

۱- حق مشارکت سیاسی: از آنجا که دفاع از تمامیت ارضی و پاسداری ازاستقلال و کیان ملی وظیفه تک تک شهروندان فارغ از جنسیت و نژاد و قومیت و زبان می باشد. حق نظارت و مشارکت مردم در فرایند تصمیم سازی ها وسیاستگذاری های دولتی که به صلح و امنیت و رفاه عمومی مربوط می شود نیز از اهم حقوق شهروندی محسوب می گردد، لذا دولت موظف است برای دستیابی
شهروندان به این حقوق مسلم شهروندی، ساز و کار قانونی لازم را فراهم سازد.

۲ - حق تشکل یابی: قوی ترین ضامن اجرای حقوق شهروندی و سلامت اداری و حکومت قانون و حکمرانی شایسته وجود نهادهایی مردمی و به رسمیت شناختن حق نظارت و کنترل مردمی بر نهادهای دولتی است. از این رو حق تشکیل اجتماعات
– احزاب و نهادهای صنفی و غیر دولتی و حق برگزاری تجمعات اعتراضی مسالمت آمیز در چارچوب قانون از جمله حقوق مسلم شهروندان است. دولت موظف است زمینه های لازم برای تأسیس و گسترش نهادهای غیر دولتی و تجمعات قانونی
منتقدانه را در جهت تعمیق مشارکت سیاسی ایمن و آزاد برای شهروندان را فراهم سازد.

٣- حق شفافیت: دولت موظف است با شفایت کامل شهروندان را در جریان و روند تصمیمات و سیاست های مقامات دولتی که مستقیما بر امنیت و رفاه و صلح عمومی در داخل و خارج کشور تأثیر گذار است قرار دهد و پاسخگو باشد.

۴ - حق شخصیت و اعتبار ملی: رعایت حیثیت و شخصیت شهروندان رابطه مستقیم با تعمیق اعتماد به نفس ملی و خود شکوفایی و خرد جمعی دارد. از این رو دولت موظف است، دولتمردانی را که با سو استفاده از امنیت و مشروعیت قانونی خود، از رسانه های جمعی و تریبون های عمومی به تحقیر و تخفیف شخصیت های منتقد و دگراندیش می پردازند را مورد تعقیب قضایی و قانونی
قرار دهد.

۵ - در راستای تأمین حق آزادی بیان و اندیشه و مطبوعات آزاد: دولت موظف است با تدوین و تعریف جرم سیاسی، امنیت سیاسی شهروندان منتقدو دگر اندیش برای استفاده از حق آزادی بیان و اندیشه را فراهم سازد. تا هر منتقد و دگر اندیشی با برچسب و اتهام اقدام علیه امنیت ملی و تشوش اذهان عمومی و
تبلیغ علیه نظام متحمل حبس و زندان نگردد.

۶ - حق آموزش صلح: توسعه و بالندگی هر کشوری تنها در پرتو صلح و امنیت پایدار امکان پذیر می باشد. راه دستیابی و برخورداری از فرهنگ و ادبیات صلح برای شهروندان از طریق آموزش میسر می شود. دولت موظف است ساز و کار لازم برای آموزش فرهنگ صلح و پرهیز از مشی خشونت و رفتار مداراجویانه را در قالب دروس از سطوح ابتدایی تا عالی را فراهم سازد.

۷ - حق بشر بودن: رعایت و پایبندی به مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر ومضامین مربوطه که دستاورد بزرگ بشری است و ایران نیز آن را تأیید و امضا کرده و بدان متعهد شده است، از جمله وظایف و تکالیف دولت در قبال شهروندان ایرانی است که دولت در همه حال باید آن را سر لوحه کار خود در روند تصمیم سازی ها و سیاست گذاری ها قرار دهد.

٨ - حق حمایت به هنگام آسیب دیدگی: دولت در تعهدات خود در قبال حقوق شهروندی بر تمایل خود بر تحقق جامعه حقوق محور تأکید کرده است. از این رو دولت باید از حقوق مادی و معنوی آسیب دیدگان اجتماعی – سیاسی، زندانیان و خانواده های آنان دفاع کرده و خود را ملزم به حمایت از آنان بداند.

۹ - حقوق مهاجران و آوارگان: ملی گرایی کور و خود برتربینی ملی در قبال مهاجران و آسیب دیدگان سیاسی که به کشور پناهنده می شوند، خواهی نخواهی سبب تقسیم شهروندان به شهروند درجه یک و درجه دو می شود. برای جلوگیری از تبعیض ها و تقسیمات ناروا و خشونت ها و بزهکاری های اجتماعی، حمایت ازحقوق مهاجران در چارچوب اعلامیه جهانی حقوق بشر وظیفه اخلاقی و قانونی دولت می باشد.

۱۰ – حق دگراندیشی: مشروعیت و مقبولیت قانونی همه مقامات و نهادهای دولتی و حکومتی ناشی از رای و اراده مردم است. به همین دلیل حق دگراندیش بودن در دفاع از حقوق اشخاص حقیقی، - حقوق، اعم از مسلمان و غیرمسلمان و موافق و منتقد در عرصه عمومی و سیاسی- حق طبیعی و شهروندی است و حمایت از این حق به عهده دولت است.

۱۱ – حق طرد و انتخاب: از جمله حقوق سیاسی حق مشارکت در رقابت آزاد و فارغ از جنسیت و مذهب و زبان و قومیت است. شهروندان ایرانی حق دارند در انتخاب و عزل مقامات خاطی دولتی رای و نظر خود را در فضای ایمن و آزاد سیاسی اعلام کنند. دولت ملزم به دفاع و رعایت این حقوق شهروندی است.

۱۲- حق صلح خواهی و آشتی جویی: با توجه به گسترش بنیادگرایی و انحصارطلبی در قدرت و جنگ افزایی در سطح جهان، تأمین و تضمین فضای صلح عادلانه به عنوان حق شهروندان ایرانی و جهانی موثرترین راه برای برقراری دموکراسی و
تأمین حقوق شهروندی و حقوق بشر می باشد. فلذا حق همکاری با صلح خواهان ایران و جهان برای تأمین امنیت عمومی و ملی و زندگی مسالمت آمیز با مردم سایر نقاط جهان، حق مسلم شهروندان ایرانی است و دولت ها باید خود را موظف
به حمایت و رعایت این حق بدانند.