مادران خاوران برنده جایزه بین المللی گوانگجو شد.

برگرفته از سایت عدال برای ایران

۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۳ 

پس از بیش از ربع قرن تلاش برای دادخواهی هزاران زندانی سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰، مادران خاوران برنده یک جایزه حقوق بشری بین المللی شد.

هیات داوران جایزه گوانگجو برای حقوق بشر، مادران خاوران  را به عنوان مادران و خانواده های زندانیان سیاسی کشته‌شده در ایران که خواهان حقیقت و عدالت هستند٬ به همراه عادل  الرحمان خان، فعال بنگلادشی که خود را وقف حمایت از حقوق اساسی و استقرار حقوق بشر کرده به صورت مشترک برنده جایزه امسال اعلام کرده است. مراسم اهدای این جایزه روز یکشنبه، ۲۸ اردیبهشت در شهر گوانگجوی کره جنوبی با حضور تعدادی از مادران و خانواده های خاوران برگزار خواهد شد.

مادران خاوران، به مادران و خانواده های زندانیان سیاسی گفته می‌شود که در دهه ۶۰ و به خصوص در تابستان ۱۳۶۷ در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اعدام شدند و بسیاری از آن‌ها به صورت مخفیانه در گورستان‌های متروک از جمله گورستان خاوران در جنوب  شرقی تهران به خاک سپرده شدند. طی ۲۵ سال گذشته این خانواده‌ها همواره خواهان روشن شدن حقیقت و برقراری عدالت در مورد افراد مسئول این اعدام‌ها بوده‌اند. در تمام این سالها مادران خاوران با حضور هفتگی خود در خاوران و برپایی دو مراسم سالانه، در سالگرد اعدامهای سال ۶۷ و نیز پیش از عید، نگذاشتند که خاطره فرزندان و عزیزانشان که تنها به دلیل مخالفت سیاسی اعدام شده بودند فراموش شود. مقامات امنیتی همواره از حضور خانواده و برپایی مراسم یادبود جلوگیری کرده اند. در بسیاری از سالها، خانواده ها را مورد آزار و اذیت، ضرب و شتم و بازداشت قرار داده اند و تلاش زیادی برای از میان بردن خاوران که در سال ۶۷، صدها زندانی سیاسی را در گورهای دسته جمعی  در آن دفن کرده اند انجام داده اند.

هیات داوران جایزه گوانگجو اعلام کرده است که با وجود سکوت جمهوری اسلامی در پاسخگویی به دادخواهی مادران، پیگیری تاریخی و مستمر این گروه حقوق بشری برای دستیابی به حقیقت و پاسخگویی باعث افزایش اعلام نظرات مخالفان سیاسی در این زمینه، پیشرفت تحقیقات درباره نقش دولت در محاکمات ناعادلانه و همچنین گسترش حمایت فعالان حقوق بشر در رابطه با پیگیری این اعدام‌ها شده است.

«عدالت برای ایران» ضمن ابراز عمیق ترین تبریک ها  به مادران و خانواده های خاوران برای به رسمیت شناخته شدن تلاشها و رنجهایشان در عرصه بین المللی، امیدوار است که اهدای این جایزه باعث شنیده شدن هر چه بیشتر صدای دادخواهی خانواده کشته شدگان دهه ۶۰ و کشتار ۶۷ از سوی جامعه بین المللی و آغاز روند پاسخگو شدن آمران و عاملان این اعدام‌ها باشد.

بنیاد گرامیداشت ۱۸ مه که هر سال، جایزه گوانگجو برای حقوق بشر را اهدا می کند یک سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی است است که در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان در ماه مه ۱۹۸۰ درشهر گوانگجو کره جنوبی تاسیس شده است. هدف از راه اندازی این بنیاد گرامیداشت خاطره قیام ۱۸ مه و ادامه مبارزه و همبستگی با آن به منظور کمک به اتحاد صلح آمیز کره و فعالیت در جهت صلح و حقوق بشر در سراسر جهان است.

۱۸ ماه مه سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی است که پس از کودتای چون دوو هوان بر منطقه مسلط شده بودند. در جریان این رخداد دست کم ۱۵۴ تن کشته٬ ۷۴ تن مفقود و چهار هزار ۱۴۱ تن مجروح و بازداشت شدند. در دوران ریاست جمهوری چون دوو هوان، رسانه‌های دولتی از این رخداد به عنوان یک شورش کمونیستی یاد می‌کردند٬ اما از سال ۲۰۰۲ با برپایی یک قبرستان ملی و تعیین روز ۱۸ می‌به عنوان روز ملی بزرگداشت قربانیان این رخداد برای جبران صدمات وارده به بازماندگان این کشتار و خانواده‌های قربانیان تلاش می‌شود.

عادل الرحمان خان، دیگر برنده امسال جایزه گوانگجو فعالیت حقوق بشری خود را از زمان دانشجویی آغاز کرد و پس از آن که فعالیت‌هایش را به عنوان یک وکیل ادامه داد، سازمان حقوق بشری با نام اودهیکار را در بنگلادش راه اندازی کرد. او از آن زمان به حمایت و ارتقاء حقوق بشر کمک کرده است. با وجود اینکه این فعالیت‌ها او را در معرض مراقبت و نظارت دولت بنگلادش و تهدیدهای متعدد قرار داده است، عادل الرحمان خان به دلیل نقش کلیدی‌اش در مبارزه علیه نقض حقوق بشر در جنوب آسیا، از جمله قتل‌های فراقضایی، ناپدید شدن‌های اجباری، شکنجه و اهانت‌های غیر انسانی از سوی دستگاه‌های مجری قانون برنده این جایزه شده است. تلاش‌های او منجر به تشکیل یک شبکه مدافعان حقوق بشر ملی در بنگلادش و شبکه علیه شکنجه و معافیت از مجازات در جنوب آسیا شده است.

منبع : 

http://www.mpliran.org/2014/05/blog-post_647.html

مراسم یادبود تولد مصطفی کریم بیگی

21 اردیبهشت زاد روز مصطفی کریم بیگی است. جوان عاشقی که برای گرامی داشت آزادی و آزادگی جان اش را بی شرمانه از او گرفتند. اگر هم اکنون زنده بود سی و یک ساله می شد. جوان رعنای ۲۶ ساله‌ای که ششم دی ماه در اعتراضات عاشورای سال ۱۳۸۸ از ناحیه سر، مورد اصابت گلوله نیرو‌های لباس شخصی قرار گرفت و کشته شد و با وجود سکونت خانواده‌اش در تهران، ماموران امنیتی اجازه دفن وی را در شهر تهران ندادند، به همین خاطر خانواده او مجبور شدند پیکر مصطفی را شبانه و با حضور ماموران امنیتی در یکی از  روستاهای توابع شهریار دفن کنند.

مادرش و خانواده هر ساله مراسم سالگرد کشته شدن مصطفی را در شهریار و در خانه برگزار می کنند و هم چنین تولدش را گرامی می دارند. امسال نیز مراسمی پر شور به مناسبت سال روز تولدش برگزار کردند و یاد او و تمامی رهروان آزادی را گرامی داشتند.

این مراسم از سویی شاد و از سویی بسیار غمگنانه بود. شهناز اکملی زنی شجاع و دادخواه است که به خاطر همراهی با زندانیان معترض بند 350 اوین که مورد حمله قرار گرفته بودند، موهای سرش را تراشیده و با روحیه ای بسیار قوی برای رفع بی عدالتی ها می کوشد. او با دخترش که همراهی خوب برایش است با رویی گشاده پذیرای مهمان ها شدند.

در خانه ای کوچک، تدارک پذیرایی از مهمان های زیادی را دیده بودند. صندلی ها را جا به جا می کردند تا شرایطی بهتر مهیا کنند تا مهمان ها راحت و تعداد کمتری مجبور به ایستادن باشند. مهمان ها پشت سر هم می آمدند و جایی برای نشستن و حتی ایستادن نبود و مهمان های قدیمی جا را برای تازه واردین باز می کردند و به اتاق و حیاط می رفتند.

خیلی ها آمده بودند و خیلی ها نیز نبودند. از چهره های شناخته شده: مادر اسانلو و دخترش فرشته، پدر جوادی فر، آقای ملکی، نسرین ستوده، نرگس محمدی، معصومه دهفان، فریبرز رییس دانا، جعفر پناهی، منصوره بهکیش و تعدادی از زندانیان سیاسی از جمله ژیلا کرم زاده مکوندی، محبوبه کرمی و غیرو، از بچه های کهریزک و از مادران صلح و مادران پارک لاله و تعداد زیادی از جوان تر ها که به نظر می رسید از دوستان و همراهان این خانواده پر تلاش هستند. جای اکرم نقابی و دیگر خانواده های کشته شدگان خالی بود.

مراسم را منصوره بهکیش به یاد مصطفی و هم چنین فرزاد کمانگر و چهار نفر دیگر که در روز 19 اردیبهشت سال 89 اعدام شده بودند با یک دقیقه سکوت آغاز کرد. به دنبال آن سرودهای انقلابی خوانده شد و تعدادی از مهمان ها صحبت کردند. دکتر ملکی از شرایط خانواده ها در دهه شصت گفت که آن موقع خانواده ها خیلی تنها بودند و یار و پشتیبانی نداشتند و این که ما با خشونت و اعدام مخالف ایم، نسرین ستوده اشاره ای به وضعیت بد زندان ها کرد، این که زندانیان بند 350 را چند تایی به بخش های مختلف می فرستند که زندانیان را از هم جدا کنند، نرگس محمدی نیز از شرایط بد دهه شصت گفت. مادر اسانلو از وضعیت بد کارگران گفت و این که چگونه پسرش افشین که راننده بیابان بوده است را در زندان کشتند و این که باید پیگیر مسایل کارگران بود. افراد دیگری نیز صحبت هایی کردند و از شرایط بد زندان ها و زندانیان گفتند. شعرها و سرودهایی نیز به یاد مصطفی و تمامی رهروان آزادی خوانده شد. عمه مصطفی نیز با صدای دلنشین اش ترانه هایی سوزناک خواند که دل همه را به درد آورد.

کیک تولد مصطفی را آوردند و شهناز کریم بیگی متنی که از دلش برآمده بود را خواند و خواست سرود یار دبستانی که مورد علاقه پسرش بوده است را بخوانند.

او این چنین گفت: "ﺳﯽ ﻭ ﯾﮑﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﺮﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺍﻭﻣﺪﯼ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺸﻮﺩﯼ ﺩﻧﯿﺎﯾﻢ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺷﺎﺩﯼ ﮔﺸﺖ. ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺸﮑﯽ. ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﻓﮑﺮﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ. ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺁﺩ ﮐﻪ ﻫﺮﺳﺎﻝ 18 ﺗﯿﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﯽ ﻭ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﮐﻮی ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﯼ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻇﻠﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮐﺮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺩ. ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﺁﺑﯿﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﯼ .ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺪﻥ ﺗﻮ ﺯﯾﺮ ﺧﺮﻭﺍﺭﻫﺎ ﺧﺎﮎ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ، ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺩل های ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩﯼ .ﺗﻮﻟﺪﺕ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺍﯼ ﺷﻬﯿﺪ ﺭﺍه ﺁﺯﺍﺩﯼ"

پس از آن مهمان ها ایستادند و سرود یار دبستانی را با دست های به هم کوبیده خواندند و شوری به پا شد. پدیرایی بسیار گرم و صمیمانه بود و همه چیز به خوبی برگزار شد. همان ساعتی که قرار گذاشته بودند مراسم پایان یافت و مهمان ها خانه را با روحیه ای بسیار خوب ترک کردند.  

یاد مصطفی گرامی و راهش پر رهرو باد!

مادران پارک لاله ایران

بیست و یکم اردیبهشت 1393

منبع : 
http://www.mpliran.org/2014/05/blog-post_13.html